Uitvaarten in Coronatijd
Vorige week ging de laatste rekening de deur uit waar nog een uitgebreide condoleance opstond, compleet met wijn, lekkere hapjes, bittergarnituur en een accordeonist voor sfeervolle achtergrondmuziek.
Het lijkt een wereld geleden.
Halverwege maart kwam de wereld piepend en krakend tot stilstand maar ging er natuurlijk ook van alles door. Aan het COVID-19 virus kan je overlijden, maar ondertussen is het gewone ‘doodgaan’ er ook nog…
Angsten en verwachtingen
In een intensief werkoverleg hebben we de eerste week onze angsten en verwachtingen gedeeld. Wat kan er op ons pad komen? Wat als er opeens tientallen meldingen van overlijden bij komen? Welke beperkingen gelden er voor de uitvaartbranche? Hoe besmettelijk is een overledene met het corona-virus? Gaan we nog naar families? Wat als één van ons ziek wordt?
Beperkingen voor uitvaarten
Is de ene week aangeven dat er geen handen meer geschud mogen worden bij het condoleren nog een heel onwerkelijk verhaal, een paar dagen later moet je bespreken met een familie dat de condoleance geschrapt moet worden en dat het aantal genodigden in de kerk beperkt moet zijn.
Dan geen condoleanceboek meer, geen koffie, geen nazit….
En dan de eerste melding van iemand die aan corona is overleden en dat we alleen maar telefonisch contact kunnen hebben met de familie omdat ze in quarantaine zitten.
Nieuwe vormen van afscheid
Inmiddels zijn we een aantal weken verder en is er weer wat rust…. Hier in Alphen aan den Rijn blijft -gelukkig- de verwachte toename van het aantal overledenen uit. Families waar we komen weten inmiddels dat het afscheid in kleine kring zal zijn en hebben soms al nagedacht over welke 30 mensen uitgenodigd zullen worden. Nieuwe vormen worden gevonden: het online condoleance-register, de erehaag, de ‘drive-trough condoleance’. En families ontvangen aanzienlijk meer lieve kaarten, berichten en vele bossen bloemen.
Verdrietige verhalen
Qua organiseren zijn de uitvaarten nu overzichtelijk. Maar voor ons is het begeleiden van families zeker niet makkelijker geworden. We horen veel verdrietige verhalen. Zoals een vader die overlijdt; de zonen hebben hem al vier weken niet gezien omdat het verpleeghuis gesloten is. Het noodlot slaat toe, vader ligt op sterven en de zonen mogen erbij. Maar dan is vader al buiten bewustzijn en is er geen echt contact meer mogelijk. En de andere betrokken familieleden kunnen pas afscheid nemen als ze hun overleden schoonvader en opa in zijn uitvaartkist zien liggen.
Het is en blijft maatwerk, ook in ‘coronatijd’.
Voor ons als uitvaartbegeleidsters is het nóg beter luisteren, het verhaal horen, mensen zien in hun verdriet. Betrokken zijn op de juiste afstand. Met woorden die altijd te kort schieten, toch wat warmte en verbinding proberen te laten ontstaan.
N.B. Ik heb veel respect voor de collega’s zoals in Brabant waar er korte tijd een toename was van 80% aan uitvaarten.
Jacqueline Vegt, Ammoniet Uitvaartzorg
https://www.linkedin.com/in/jacqueline-vegt-701a7310/