De lockdown geldt nog steeds, ondernemers krijgen het steeds moeilijker. Toch ging op 21 april bij ons thuis de vlag uit. De basisscholen mogen weer open!
Thuiswerken doe ik al jaren. Als zelfstandig tekstschrijver en journalist heb ik aan een laptop en een telefoon genoeg. Het werk loopt nog redelijk door. Wat ik vooral mis, zijn de ondernemersbijeenkomsten, het samen koffiedrinken. Ik haal veel klanten uit mijn netwerk, elke gemiste bijeenkomst is een gemiste kans. Maar ook persoonlijk mis ik het samenzijn met collega-ondernemers. Als ik mijn werkkamer niet meer uit kan, wordt het wel een eenzame bedoening.
Dynamiek
Maar mijn man en ik krijgen half maart gezelschap van onze zoons. Wat een dynamiek in huis! Ze zijn 9 en 12 en moeten erg wennen aan de nieuwe situatie. Dat uiten ze in lastig gedrag en veel aandacht vragen. En soms is het ineens doodstil… Dan zitten ze te gamen en dat mag pas na 5 uur, potverdikkeme.
Standby staan
De eerste weken krijgen de kids werk op papier mee. We pakken het serieus aan, kijken opdrachten na en geven uitleg. Vooral de groep-8-sommen zijn een leuke uitdaging, maar het kost wel zeeën van tijd. Gelukkig kunnen man en ik elkaar aflossen. Als een van ons aan het videobellen is, staat de ander standby. Ik werk steeds meer ’s avonds.
Skypegesprekken met leerkracht
Bij de eerste verlenging van de lockdown gaat school over op digitaal onderwijs. Petje af voor het snelle schakelen! Het zou nu voor ons makkelijker moeten worden: een adaptief lesprogramma waarin leerlingen zelfstandig werken, elke dag Zoomlessen en regelmatig een Skypegesprek met de leerkracht.
Maar de tijdwinst valt tegen. Het adaptieve programma is erg zwart-wit: werkjes zijn goed of fout en er wordt niet toegelicht waarom. Regelmatig zijn we nodig om uitleg te geven en frustraties op te vangen. Er breken steeds juffen in op mijn scherm die een kind willen spreken – bij voorkeur vlak voor een deadline. Ik stel timers in om de Zoomlessen niet te vergeten.
Werken aan mijn bedrijf stokt
Mijn productiviteit daalt met zeker een kwart, schat ik in. Werken in mijn bedrijf lukt wel, hoewel langzaam. Maar werken aan mijn bedrijf, nieuwe ideeën uitwerken, stokt. Ik slaag erin één corona-nieuwsbrief te versturen.
Nieuwe dagroutines
We bouwen nieuwe dagroutines in: ’s morgens wordt er gewerkt en vermaken de jongens zichzelf, rond drie uur ga ik met ze naar buiten. Vast punt is de broedende meerkoet in het park. De oudste doet graag boodschappen. We worden toegeeflijker met snoep, ijs en gametijd.
Vooruit kijken
Ik laat het thuisonderwijs mentaal steeds meer los. Dat helpt. Achterstanden halen de jongens volgend jaar maar weer in. En ze lijken ook zelfstandiger te worden. Half april, na vier weken gezamenlijk thuiszitten, begin ik aan de situatie te wennen. Ik krijg weer ruimte in mijn hoofd om vooruit te kijken.
En dan komt het bericht dat de kinderen half mei weer twéé volle dagen naar school mogen. Dat werd tijd. Mijn vaste opdrachten zijn gebleven, maar een paar nieuwe klussen zijn op de lange baan geschoven. Werk aan de winkel!
Linda Welther
https://www.linkedin.com/in/lindawelther/
Afbeelding van Hans Braxmeier via Pixabay